احتمالاَ استارت‌آپ‌ها جالب‌ترین شکل یک شرکت باشند، زیرا فرصتی منحصر به‌فرد برای نفوذ و رشد جهانی ایجاد می‌کنند، فرصتی که چند دهه قبل بسیار از مردم تنها، می‌توانستند آرزوی آن را داشته باشند.

با این حال فرهنگ استارت‌آپ باعث ایجاد نظرات متفاوتی می‌گردد. به نظر می‌رسد که مردم یا به استارت‌آپ‌ها علاقه‌مند می‌شوند یا نمی‌توانند آن را تحمل کنند. استارت‌آپ‌ها اغلب هدف بحث‌های بی‌اساس هستند. ایجاد توهم به راحتی می‌تواند منجر به آرزو و یا حتی دروغ گفتن گردد و این باعث بسیاری مفروضات اشتباه در مورد استارت‌آپ‌ها شده است.

بخشی از موضوع از این ناشی می‌گردد که استارت‌آپ‎‌ها با امید به رشد فعالیت می‌کنند. کارآفرینان تازه‌کار داستان‌هایی از آینده خود ایجاد می‌کنند و در تلاش هستند چشم‌اندازهای خود را به واقعیت تبدیل نمایند. آن‌ها اعتقاد جدی دارند که می‌توانند در جهان تأثیر بگذارند و عملکرد آن‌ها می‌تواند جهان را به مکان بهتری تبدیل کند. در دنیای استارت‌آپ‌ها، کسب‌وکارهای نوپا و در مرحله ایده می‌توانند به طور بالقوه در پنج سال آینده تأثیر قابل توجهی داشته باشند حتی شاید گردش مالی زیادی را نیز ایجاد کنند.

امید مهم‌ترین عامل در استارت‌آپ‌ها است، اما همین عامل می‌تواند منجر به شکست هم شود. این موضوع یکی از مبانی تفکر استارت‌آپی است. شرکت‌های نوپا ریسک‌های بزرگی را به جان می‌خرند و احتمال نادیده گرفته شدن آن‌ها نیز یکی از همین ریسک‌ها خواهد بود. اما با استفاده از همین تجارب می‌توان نوعی ارزش ایجاد نمود که هیچ نوع سازمان دیگری قادر به کسب آن‌ها نیست.

به همین دلیل در فرهنگ استارت‌آپ این ریسک‌ها به عنوان فرصتی برای کسب تجربه و یادگیری اهمیت دارند. استارت‌آپ‌ها در بهترین حالت خود دستگاهی برای یادگیری سریع و تلاش برای یافتن راه‌حل مشکلات هستند. سرعت یادگیری در استارت‌آپ‌ها چیزی است که دستیابی به آن در شرایط دیگر بسیار مشکل است.